Jak się pisze aparycja?/ How to spell appearance?

Wydarzyło się coś niezwykłego! I ta niezwykłość wprowadziła mnie w taki stan upojenia chwilą, że nie za bardzo wiedziałam co z sobą zrobić. Jest środek tygodnia, a ja nie muszę pędzić na zabój aby zdążyć to tu, to tam.  Nieprawdopodobne, dziwne i rzadko spotykane. Cóż… przynajmniej wiem jakie rozterki przeżywa świeżo upieczony emeryt, który był ‚aktywny‚ nie tylko zawodowo i musiał całkiem mocno się spinać (oczywiście nie mam na myśli osiowo dolnej części ciała), coby nie wypaść z codziennego obiegu zanim przyszła ona – emerytura.
Więc jako emerytka dnia dzisiejszego postanowiłam iść na kawę (szóstą, bo ciągle próbuję się ograniczać) do przydrożnej kawiarni i w samotności poczytać kolorową prasę dla pań. Kupiłam zatem National Geographic-a, Focus-a i Top Gear-a (bo Poradnik Domowy się skończył) i z takim zapasem makulatury na co najmniej 2 tygodnie czytania, ruszyłam w kierunku Coco Caffe. Po drodze zerknęłam na ‚rozkład jazdy’ w teatrze, kupiłam wino (na wieczór oczywiście i oczywiście je również ograniczam) i minęłam młodego mężczyznę o miłej aparycji (trzy razy sprawdzałam jak to się pisze, tą api… apy… aparycję).
Czas wracać. Toteż zapłaciłam i poczłapałam zgrabnie w kierunku samochodu. Dziwny ten świat, ale minęłam znowu tego samego młodego mężczyznę o miłej aparycji. A może to nie realny świat, ale Matrix i wszystko jest tylko programem w przestarzałym procesorze?
Tym razem zerknęłam raz jeszcze i wiedziałam, że skądś go znam… z… no… z… Ech, zapytam lepiej.
Ja cię! O rety! Nie możliwe!
Nie myliłam się i tak w skrócie wyglądało powitanie oraz reakcja na ujawnienie tożsamości młodego mężczyzny o miłej aparycji. Rozmawialiśmy jeszcze chwilę idąc do samochodów. O pracy, szkole, o żonie (nie mojej przecież), o dzieciach, o tym jak czas szybko płynie i dlaczego czytam Top Gear.
Otworzył mi drzwi samochodu. „Jaki miły” pomyślałam i rzuciłam pakunki na siedzenie pasażera. Pożegnałem się i szczęśliwa ze spotkania po latach chciałam odjechać. Tylko coś nie tak ze stacyjką było. No to nadal próbuję bez powodzenia. Podnoszę wzrok, a on dalej stoi przy samochodzie. Hm… może chciał mi pomachać na „do widzenia”.
Otwieram drzwi i komentuję sytuację tłumacząc, że kluczyk do połowy tylko wchodzi. Na co młody mężczyzna o miłej aparycji wyciąga dłoń i mówi: „Spróbuj tego”.

Dodam tylko, że mój czołg bliźniak stał dwa miejsca parkingowe dalej 🙂

(Nie ma dzisiaj JUtuby, bo nic nie potrafiłam dopasować muzycznie. Ale może ktoś sprosta zadaniu i wrzuci asa z rękawa 🙂 )
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Something amazing happened! And this unusual situation put me into state of such ecstasy that I didn’t know what to do with myself. It was midweek and I didn’t have to rush everywhere as usually. It is incredible, strange and so rare. Well … at least I know what dilemmas are going through freshly baked pensioner who used to be ‚active’ not only professionally and had to tied up pretty strongly to don’t fall out of the daily circulation before she has came – the pension.
So as a “the pensioner of the day” I decided to order a coffee (sixth one this day… I’m still trying to limit my addiction) in samll city cafe and read alone color magazines for the ladies. So I bought the National Geographic, Focus and Top Gear-a (there was no more Bravo 🙂 ) and with the supply of wastepaper for next  two weeks reading I moved slowly to Coco Caffe. By the way I checked the theater schedule, I bought a bottle of wine (for the evening of course and obviously I’m also trying to tlimit it) and I passed a young man with a pretty nice appearance ( I checked three times how to write this api… ape… appearance).
It was time to go back. So I paid the bill and went smoothly across the street to my car. Strange world… but I passed the same young man with a pretty nice appearance again. Or maybe it’s not the real world, but the Matrix and everything is just a program in outdated processor?
This time I looked again and I was sure I knew him from… somewhere… from… from… Eh, I’ll ask him better.
Impossible! No way! What a surprise!
I wasn’t wrong and it was just a short welcoming and reaction to the disclosure of the identity of a young man with a pretty nice appearance. We were talking for a while walking to the car. About work, about school, about his wife, about children and the fast time passing and why did I read the Top Gear… about everything.
He opened the car door for me. „How nice” I thought and I threw the packages into the passenger seat. I said goodbye and happy because of the meeting after the years. I wanted to leave. But something was wrong with the car ignition. Well, I was still trying but without success. I looked up and he was still standing by the car. Hm … maybe he wanted to say „bye bye”. I opened the door and commented the situation explaining that I couldn’t put the key into. The nice young man with a pretty nice appearance reached out his hand and told me: „Try this one”.

I just want to mention that my twin-car was two parking spaces ahead 🙂

(There is no music clip today, because I couldn’t fit anything. Maybe someone can put here something interesting and connecting with the note above, hm? 🙂 )