Męski świat / Man’s world (English version available on Monday)

Wdrapałam się szóste piętro Qubusa po raz ósmy. Nie, nie dlatego że tak mi się zachciało. Ale dlatego, że do obie windy były akurat okupowane przez gości hotelu – nadworne damy w jedwabnych sukienkach i żakietach z kaszmiru oraz ich mężów businessmanów w złotych zegarkach.
Zerknęłam tylko na swoje dżinsy i tym razem białą koszulę z łatami na łokciach… Hej! Ale ja mam skórzane trampki i ładny zegarek.

Ech, jednak nie pasuję. Poza tym, jak zwykle byłam wielbłądem, który tachał na garbie torbę z laptopem, walizkę z narzędziami i torbę z jedzeniem (no bo bez przesady, prowiant musi być). Co mi tam, jachtu nie mam, ale przecież wszyscy homo sapiens jesteśmy i sztućców  używamy (dobra, nie zawsze, ale zazwyczaj).  Zadreptałam  do holu windowego i przywitałam się z pierwszym „prezesem”.
Ożeż! Ale miał głos… chyba z Gienkiem Loską w tym samym barze przesiadywał zanim zawiązał krawat i wdział swoje krokodyle czółna. Gawędzę kilka sekund i już przyłączył się do rozmowy jego klon klasy buissnes.
– Nie do wiary! Na prawdę niespotykane, aby kobieta takim męskim zawodem się imała.
– A jednak. Nic w tym nadzwyczajnego. Lubię to i tym się zajmuję. Fakt – zrosłam się męskim światem w pracy i w życiu, co nie znaczy, że sukienek nie zakładam.
– Oczywiście, nie wątpię. (Dama w żakiecie z kaszmiru złapała go pod ramię. A co! Demonstracja własności musi być. W końcu to lwice polują, aby król mógł się najeść)
Wsiedliśmy do windy i od razu wiedziałam, że to był błąd. Aby nie opisywać mojego odruchu wymiotnego z trudem powstrzymywanego, czy wyrazu twarzy człowieka któremu wbito sztylet w żołądek, a który musi trzymać ster aby statek nie zatonął, wspomnę jedynie o impulsywnym i raczej spontanicznym ruchu moich kosmków jelitowych. Krótko i zwięźle – nie mogę przebywać w pomieszczeniach, gdzie stężenie procentowe oparów drogich (tanich również) perfum przekracza dopuszczalne i nieszkodliwe dla mojej osoby 10%.
– Pójdę pieszo, muszę jeszcze zahaczyć o pokój i zabrać co nieco.
– A na bankiet pani wstąpi?
– Wątpię, jestem w pracy. Poza tym na poddaszu, koło centrali nawiewnej jest całkiem przyjemnie… jak jest wyłączona. Miłego dnia!

Siedziałam w tym kurzu i szumie kilka godzin, program napisany, wgrany gdzie trzeba. Już nawet odłączyłam się od sterownika i miałam zamiar zejść do pokoju. Ale zmieniłam zdanie i zjechałam taka zakurzona i zmęczona do baru po szkarłatny trunek w kryształowym kieliszku oraz sałatkę z anszła… ansza… anszua… no z tymi śledzikami co to takie superior są. Miałam gdzieś, że z ryba czerwienią nie współgra i zabrałam swoje skarby na poddasze. Na odchodne poprosiłam o kawę. Ha! Trzeba by zobaczyć minę barmana, kiedy usłyszał gdzie ma ją podać. Jej… buciki mu się skurzą!
I leżę sobie na płaszczu, najedzona… na ciemnej, zapomnianej kondygnacji technicznej w gdańskim hotelu, z kryształowym kieliszkiem w dłoni, słuchając ulubionych kawałków z laptopa… Lubię to. Już nawet zaplanowałam, że wyciągnę chłopaków na miasto, co w podziemiach jeszcze siedzą, kiedy usłyszałam kroki.

Uhm… kawę podano.

– Gdzie jesteś? Ale tu ciemno…
– Endi?

Endi był jeszcze w kotłowni i nie zamierzał kończyć, a kelner pewnie liczył napiwek za pozostanie na dole.
Mężczyzna klasy business szukał „sekretarki” na bankiet.
– Nie, dziękuję. Jestem inżynierem, nie ‚asystentką’ – to nie mój świat.