Patologia?

Uprzedzałam… uprzedzałam go aby tego nie robił. Grzecznie informowałam, aby odpuścił sobie. Bo może przyjść dzień, kiedy z uśmiechem na twarzy rozerwę go na strzępy, odwrócę się, a później poczekam w spokoju aż ekspres dokończy porannego cudu zaparzania kawy. I nie mrugnę nawet okiem gdy poczuję zapach jego agonii.

Wróciłam wczoraj późno. Przedarłam się przez gęste powietrze dnia wyczerpana totalnie. Nie… nie forsowałam się zupełnie, to upał ma na mnie taki wpływ.
Wiem – jest lato i cieszę się, że nie pada śnieg jak na koniec kwietnia, kiedy każdy marzył o takim żarze i drinku w temperaturze ciekłego azotu. Mało tego… ten cudowny napój byłby podany przez „wypastowanego” barmana  z francuskim akcentem i nosił lekką nazwę ekstaza w chmurach… To wszystko z widokiem na piękną, białą, pustą plażę Wysp Dziewiczych.

Ehm… dobrze, może nie każdy marzył dokładnie o tym 🙂 Ale odwiedziwszy jakiś czas temu jedną z nieziemskich plaż naszej Ziemi doświadczyłam upojenia pięknem natury i wiem jak można się zapomnieć. Po spływie górską, rwącą rzeką wróciłam do hotelu. Upał nie pozwalał na pobudzenie apetytu, więc zamiast na obiad, zabrałam ręcznik i poszłam sobie w odludne miejsce plaży z książką (A co! Laptop, telefon… zostały w domu i nie trzymały mnie na smyczy! Nie wyrywały z boskiego letargu nad ranem, oznajmiając bezczelnie że noc się skończyła!). Po drodze zgarnęłam ciekły azot w ładnym kufelku i położyłam się daleko, na gorącym piasku. Boszz… uwielbiam szum morza. Gdy dłużej słucham takiego koncertu i delektuję się jego rytmem, on w podziękowaniu kołysze moje ciało do snu późnym wieczorem – dosłownie.  Nie pamiętam co czytałam, ale to bez znaczenia. Zasnęłam, a gaz uleciał z mojej szklanki. Obudziła mnie chłodna woda, która dotarła do moich stóp zgodnie z fazą księżyca i łagodnie przywołała mnie do rzeczywistości. Było już sporo po zachodzie, więc zabrałam się i poszłam wzdłuż plaży. Ktoś grał na fortepianie, a goście już oddawali się rozpuście jedzenia w pięknych strojach. Matko, a ja zabrałam ze sobą tylko kilka koszulek… Spokojnie przeszłam obok tarasu restauracji wychodzącego na plażę i podreptałam do swojego pokoju. Zaskakujące, ale każdy mówił mi dobry wieczór. A pani „mam setkę na karku” parsknęła na mój widok. Hm… dziwne, ale co mi tam.
Zamykam za sobą drzwi pokoju i staję przed lustrem. Szybko przemykają mi przed oczyma miny gości nadmorskiej restauracji. Dobry wieczór pana spod 106 i jego kobiety szybko zaczynającej coś mówić o makaronie. Witam pani Aniu – powiedział z szerokim uśmiechem znajomy z porannego pływania. Heloł tego, aloha tamtego i mina staruszki.
Stoję przed tym lustrem i patrzę. Cóż… ładnie sobie biust opaliłam. A po bikini wrócę jutro, o ile z wodą nie odpłynie.
Ech… wspomnienia 🙂

Więc zmęczona upałem i brakiem perspektyw na ochłodę, odłożyłam laptop, zdjęłam buty i poszłam pod prysznic. Spać – mój cel.
Łyknęłam wody i zasnęłam.
Pierwszą myślą, kiedy dotarło do mnie, że już, że znowu woła, było morderstwo. Otworzyłam jedno oko i poczekałam na kolejne jego wołanie.
Edgar Alan Poe miałby pożywkę na kolejne upiorne opowiadanie widząc moją pasję…

Leży tam… bez życia. Pod łóżkiem i z wnętrznościami na zewnątrz. Nie czuję nic.
Uprzedzałam.

– Oszalałaś!!! Cały ranek do ciebie dzwonię, a ty nic. Już myślałem, że coś się stało!
Kobieto, gdzie ty masz telefon?!
– Został w domu, pod łóżkiem.